Zatorowość płucna to poważne, potencjalnie zagrażające życiu schorzenie polegające na zamknięciu tętnicy płucnej lub jej odgałęzień przez materiał zatorowy, najczęściej skrzeplinę pochodzącą z żył głębokich kończyn dolnych. Objawy mogą być bardzo różnorodne i zależą od wielkości oraz lokalizacji zatoru. Najczęstsze to nagła duszność, ból w klatce piersiowej (często nasilający się przy oddychaniu), kaszel (czasem z krwiopluciem), przyspieszone tętno, spadek ciśnienia, omdlenia, niepokój, poty i bladość. W ciężkich przypadkach może dojść do wstrząsu, zapaści i nagłego zatrzymania krążenia. Diagnostyka opiera się na wywiadzie, badaniu fizykalnym, EKG, gazometrii, D-dimerach, angio-TK klatki piersiowej oraz USG żył kończyn dolnych. Leczenie zatorowości płucnej obejmuje natychmiastowe podanie leków przeciwkrzepliwych (heparyna, doustne antykoagulanty), a w ciężkich przypadkach – trombolizę (rozpuszczanie skrzepliny) lub zabieg chirurgiczny. Kluczowa jest szybka interwencja, ponieważ nieleczona zatorowość płucna prowadzi do śmierci. Po leczeniu konieczna jest profilaktyka nawrotów – stosowanie leków przeciwzakrzepowych, kompresjoterapia, aktywność fizyczna i leczenie chorób predysponujących do zakrzepicy.
