Decyzje medyczne dotyczące aborcji po 24. tygodniu ciąży są jednymi z najbardziej kontrowersyjnych, zarówno w środowisku lekarskim, jak i w debacie publicznej. Po 24. tygodniu płód uważany jest za potencjalnie zdolny do życia poza organizmem matki, a możliwości współczesnej neonatologii pozwalają niektórym wcześniakom przeżyć i rozwijać się prawidłowo, choć ryzyko powikłań jest olbrzymie. W Polsce aborcja po tym okresie jest legalna wyłącznie w sytuacjach skrajnych – ciężkiego zagrożenia życia matki lub ciężkich, nieodwracalnych wad płodu. Większość lekarzy podkreśla, że decyzja o terminacji ciąży w zaawansowanym stadium nigdy nie jest podejmowana lekkomyślnie, lecz wymaga udziału wielu specjalistów: ginekologów, neonatologów, psychologów oraz etyków. Lekarki zaangażowane w tego typu procedury często muszą mierzyć się nie tylko z pacjentką i jej rodziną, ale także z presją społeczną oraz własnymi rozterkami sumienia. Głos lekarek to często dramatyczne świadectwo walki o życie dwóch osób jednocześnie, balansowania między obowiązkiem ratowania pacjentki, a szansą na przeżycie jej dziecka. Z punktu widzenia prawa i medycyny każdy przypadek jest skrajnie indywidualny – decyduje dokładna diagnostyka, realne możliwości utrzymania przy życiu dziecka i zdrowia matki. Z tego powodu tak ważne jest poszanowanie autonomii decyzji lekarskich oraz odejście od radykalnych opinii narzucanych przez media i polityków. Pozostaje też etyczny problem wsparcia kobiet i specjalistów po tak trudnych decyzjach – terapia psychologiczna dla rodzin i personelu medycznego powinna być standardem, a nie wyjątkiem.
