Agnozja to zaburzenie neurologiczne polegające na utracie zdolności rozpoznawania bodźców zmysłowych przy zachowanej sprawności narządów zmysłów i świadomości. Osoba z agnozją widzi, słyszy lub czuje, ale nie potrafi zidentyfikować przedmiotu, dźwięku czy zapachu. Wyróżnia się agnozję wzrokową (np. niezdolność rozpoznania twarzy – prozopagnozja), słuchową, dotykową oraz agnozję przestrzenną. Przyczyną są uszkodzenia określonych obszarów mózgu, najczęściej w wyniku udaru, urazu, guzów lub chorób neurodegeneracyjnych. Leczenie agnozji polega na rehabilitacji neuropsychologicznej, ćwiczeniach percepcji, terapii zajęciowej oraz wsparciu psychologicznym. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie i indywidualne podejście do pacjenta. W niektórych przypadkach możliwa jest częściowa poprawa funkcji rozpoznawania dzięki plastyczności mózgu i regularnej terapii.
