Białaczka skóry, znana również pod pojęciem chłoniaków skóry (głównie typu T-komórkowego, najczęściej mycosis fungoides), to grupa nowotworów złośliwych wywodzących się z limfocytów, które początkowo ujawniają się wyłącznie w skórze. Najbardziej typowe objawy wczesne to różnego typu zmiany rumieniowe, łuszczące, plamy lub grudki – zwłaszcza na biodrach, pośladkach, udach i tułowiu. W miarę upływu miesięcy lub lat zmiany mogą przyjmować postać nacieków, guzów, a nawet owrzodzeń, którym towarzyszyć może świąd, suchość skóry czy wtórne nadkażenia. Wiek zachorowania to zazwyczaj 50–70 lat, ale znane są przypadki u młodszych dorosłych. Rozpoznanie białaczki skóry stawia się w oparciu o szczegółowe badanie dermatologiczne, pobranie wycinka skóry do badania histopatologicznego i immunofenotypowego, niekiedy także badania morfologii krwi i obrazowe. Leczenie zależy od stadium – w zmianach ograniczonych stosuje się m.in. fototerapię (PUVA/UVB), miejscowe glikokortykosteroidy, retinoidy lub interferon. W bardziej zaawansowanych postaciach konieczna bywa radioterapia, chemioterapia ogólna, a nawet przeszczep szpiku. Im wcześniej rozpoznana choroba, tym większe szanse na długie przeżycie i zahamowanie progresji, dlatego kluczowe jest szybkie zgłaszanie nietypowych zmian skórnych lekarzowi dermatologowi.
