Biopsja tarczycy – diagnostyka, znaczenie kliniczne i nowoczesne metody leczenia

Biopsja tarczycy to podstawowe badanie w diagnostyce guzków tarczycy, pozwalające na różnicowanie zmian łagodnych od złośliwych. Najczęściej wykonuje się biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BAC, FNAB) pod kontrolą USG, co zwiększa precyzję pobrania materiału. Wskazaniem do biopsji są guzki powyżej 1 cm, zmiany podejrzane w obrazie ultrasonograficznym (hipoechogeniczne, z nieregularnymi brzegami, mikrozwapnieniami) oraz szybki wzrost zmiany. Procedura polega na wprowadzeniu cienkiej igły do guzka i pobraniu komórek, które następnie są oceniane cytologicznie. Wynik biopsji pozwala na zakwalifikowanie zmiany do jednej z pięciu kategorii wg klasyfikacji Bethesda – od zmian łagodnych po raka tarczycy. Nowoczesne metody obejmują biopsję gruboigłową, biopsję wspomaganą elastografią oraz analizę molekularną materiału (np. mutacje BRAF, RAS). Biopsja tarczycy ma kluczowe znaczenie kliniczne – pozwala uniknąć niepotrzebnych operacji, planować leczenie chirurgiczne lub radiojodem, a także monitorować zmiany łagodne. Leczenie raka tarczycy opiera się na chirurgii, radiojodzie, terapii celowanej i hormonoterapii supresyjnej. Biopsja jest bezpieczna, rzadko powoduje powikłania, takie jak krwiak czy zakażenie. Regularne wykonywanie biopsji w przypadku zmian podejrzanych umożliwia wczesne wykrycie nowotworu i poprawia rokowanie pacjentów.