Ceruloplazmina to białko osocza odpowiedzialne za transport miedzi w organizmie oraz wykazujące aktywność enzymatyczną (oksydaza żelazowa). Największe znaczenie kliniczne ma oznaczenie poziomu ceruloplazminy w diagnostyce choroby Wilsona – wrodzonej choroby metabolicznej prowadzącej do nadmiernego odkładania miedzi w wątrobie, mózgu i innych narządach. W chorobie Wilsona stężenie ceruloplazminy jest znacznie obniżone, co w połączeniu z podwyższonym poziomem miedzi w surowicy i moczu oraz objawami klinicznymi (uszkodzenie wątroby, zaburzenia neurologiczne, pierścień Kaysera-Fleischera w rogówce) pozwala na postawienie rozpoznania. Ceruloplazmina może być także obniżona w innych chorobach wątroby, niedożywieniu, zespołach nerczycowych, a podwyższona w stanach zapalnych, nowotworach, ciąży. Oznaczenie ceruloplazminy jest niezbędne w diagnostyce różnicowej zaburzeń metabolizmu miedzi, monitorowaniu leczenia i ocenie ryzyka powikłań.
