Zaburzenia o charakterze nerwicowym, zwane również zaburzeniami lękowymi lub nerwicami, to szeroka grupa schorzeń psychicznych, których główną cechą jest przewlekły, nadmierny lęk, napięcie i trudności w radzeniu sobie ze stresem. W odróżnieniu od poważniejszych zaburzeń psychotycznych, osoby z nerwicą zachowują kontakt z rzeczywistością, ale ich codzienne funkcjonowanie jest znacząco utrudnione przez objawy psychiczne i fizyczne. Do najczęstszych typów nerwic należą: zaburzenia lękowe uogólnione, fobie (np. społeczne, specyficzne), zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD), zaburzenia paniczne, nerwica natręctw, zaburzenia adaptacyjne, hipochondria czy nerwica serca. Objawy mogą obejmować uczucie stałego napięcia, niepokoju, napady paniki, natrętne myśli, kompulsje, trudności z koncentracją, zaburzenia snu, objawy somatyczne (kołatanie serca, bóle brzucha, bóle głowy, drżenie rąk, potliwość, duszność). Przyczyny nerwic są złożone i obejmują czynniki biologiczne (predyspozycje genetyczne, zaburzenia neuroprzekaźników), psychologiczne (traumy, stres, nieprawidłowe wzorce radzenia sobie z emocjami) oraz środowiskowe (presja społeczna, konflikty, przewlekłe napięcie). Leczenie nerwic opiera się na psychoterapii (najczęściej poznawczo-behawioralnej), technikach relaksacyjnych, wsparciu społecznym, a w niektórych przypadkach – farmakoterapii (leki przeciwlękowe, przeciwdepresyjne). Skuteczność terapii zależy od indywidualnego podejścia, zaangażowania pacjenta i wsparcia otoczenia. Wczesne rozpoznanie i leczenie pozwalają na powrót do pełnej sprawności i poprawę jakości życia.
