Toksyna botulinowa (botoks) znalazła zastosowanie nie tylko w medycynie estetycznej, ale również w leczeniu wybranych problemów urologicznych. Najczęściej stosuje się ją w leczeniu nadreaktywności pęcherza moczowego, nietrzymania moczu z powodu nadaktywności mięśnia wypieracza oraz w niektórych przypadkach pęcherza neurogennego (np. po urazach rdzenia kręgowego, w stwardnieniu rozsianym). Botoks podawany jest bezpośrednio do ściany pęcherza podczas cystoskopii. Działa poprzez blokowanie przewodnictwa nerwowego, co prowadzi do rozluźnienia mięśni i zmniejszenia częstotliwości parć naglących oraz epizodów nietrzymania moczu. Efekt utrzymuje się zwykle od 6 do 12 miesięcy, po czym zabieg można powtórzyć. Leczenie botoksem jest bezpieczne, ale może powodować przejściowe trudności w oddawaniu moczu lub zakażenia dróg moczowych. Terapia jest szczególnie polecana osobom, u których leczenie farmakologiczne nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.
