Jaskra u dzieci, choć znacznie rzadsza niż u dorosłych, stanowi poważny problem okulistyczny wymagający szybkiej diagnostyki i leczenia. W odróżnieniu od postaci nabytej, jaskra dziecięca bardzo często ma podłoże genetyczne. Najczęściej występuje tzw. jaskra pierwotna wrodzona, która ujawnia się już w pierwszych miesiącach życia. Jej przyczyną są wady rozwojowe struktur oka odpowiedzialnych za odpływ cieczy wodnistej, co prowadzi do wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego. W wielu przypadkach stwierdza się dziedziczenie autosomalne recesywne, co oznacza, że dziecko musi odziedziczyć wadliwy gen od obojga rodziców, aby doszło do rozwoju choroby. Geny najczęściej związane z jaskrą dziecięcą to CYP1B1 oraz LTBP2. Oprócz postaci pierwotnej, u dzieci mogą wystąpić także jaskry wtórne, będące następstwem innych chorób oka, urazów lub wad rozwojowych, jednak i tu czynniki genetyczne mogą odgrywać rolę. Objawy jaskry u dzieci to m.in. powiększenie gałki ocznej (buphthalmos), łzawienie, światłowstręt, mętnienie rogówki oraz pogorszenie widzenia. Wczesne wykrycie i leczenie – najczęściej chirurgiczne – pozwala na zahamowanie postępu choroby i zachowanie wzroku. W rodzinach, w których występowała jaskra dziecięca, zaleca się badania genetyczne oraz regularne kontrole okulistyczne u noworodków i niemowląt.
