Leki antyretrowirusowe (ARV), stosowane w terapii zakażenia HIV, odgrywają kluczową rolę nie tylko w leczeniu osób żyjących z wirusem, ale także w zapobieganiu przeniesieniu zakażenia na partnera. Najważniejszym mechanizmem ochronnym jest skuteczne obniżenie wiremii HIV do poziomu niewykrywalnego, co praktycznie eliminuje ryzyko transmisji wirusa drogą płciową (zasada U=U, czyli „niewykrywalny = niezakaźny”). Osoby regularnie przyjmujące ARV, mające niewykrywalny poziom wirusa we krwi przez co najmniej 6 miesięcy, nie przekazują HIV partnerom podczas kontaktów seksualnych bez prezerwatywy. Dodatkowo, dla osób niezakażonych, które mają ryzyko ekspozycji na HIV, dostępna jest profilaktyka przedekspozycyjna (PrEP) – codzienne przyjmowanie wybranych leków antyretrowirusowych, które znacząco zmniejsza ryzyko zakażenia. Istnieje także profilaktyka poekspozycyjna (PEP), którą należy rozpocząć do 72 godzin po potencjalnym kontakcie z wirusem. Skuteczność tych strategii potwierdzają liczne badania naukowe i wytyczne międzynarodowe. Warunkiem skuteczności jest regularność przyjmowania leków, monitorowanie stanu zdrowia i konsultacje lekarskie. Leki antyretrowirusowe są więc nie tylko narzędziem leczenia, ale i skuteczną metodą zapobiegania zakażeniu partnera, przyczyniając się do ograniczenia epidemii HIV.
