Depresja anaklityczna to specyficzny rodzaj zaburzenia depresyjnego, który pojawia się najczęściej u niemowląt i małych dzieci w wyniku długotrwałego braku kontaktu z matką lub inną osobą bliską, pełniącą funkcję opiekuna. Termin ten został wprowadzony przez René Spitz’a, który obserwował dzieci pozbawione opieki matczynej w szpitalach i sierocińcach. Objawy depresji anaklitycznej obejmują apatię, utratę zainteresowania otoczeniem, zaburzenia łaknienia, trudności ze snem, zahamowanie rozwoju fizycznego i psychicznego, a nawet regresję już nabytych umiejętności. Dzieci mogą przestać się uśmiechać, gaworzyć, nawiązywać kontakt wzrokowy, stają się płaczliwe lub przeciwnie – wycofane i obojętne. W skrajnych przypadkach dochodzi do poważnych zaburzeń somatycznych, a nawet śmierci (tzw. marasmus). Kluczowe w leczeniu depresji anaklitycznej jest przywrócenie dziecku stałego, czułego opiekuna oraz zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i bliskości. Współczesne podejście terapeutyczne obejmuje wsparcie psychologiczne dla dziecka i opiekuna, terapię więzi, a w przypadku starszych dzieci – psychoterapię indywidualną lub grupową. Niezwykle ważna jest również edukacja personelu medycznego i rodzin w zakresie znaczenia więzi emocjonalnej dla prawidłowego rozwoju dziecka. Im szybciej zostanie podjęta interwencja, tym większe szanse na pełne wyzdrowienie i prawidłowy rozwój psychofizyczny.
