Dehydrogenaza mleczanowa (LDH) to enzym obecny w niemal wszystkich komórkach organizmu, uczestniczący w procesach przemiany glukozy i produkcji energii. W warunkach fizjologicznych LDH występuje głównie wewnątrzkomórkowo, a jego stężenie w surowicy jest niskie. Wzrost poziomu LDH we krwi świadczy o uszkodzeniu komórek i uwalnianiu enzymu do krążenia. Jest to niespecyficzny marker, ale bardzo czuły – wzrost LDH obserwuje się w chorobach serca (zawał mięśnia sercowego), wątroby (zapalenie, marskość), nerek, mięśni, w niedokrwistościach hemolitycznych, nowotworach (białaczki, chłoniaki, przerzuty), stanach zapalnych i urazach. Oznaczenie LDH jest pomocne w monitorowaniu przebiegu chorób, ocenie skuteczności leczenia oraz różnicowaniu przyczyn uszkodzenia narządów. W praktyce klinicznej oznacza się także izoenzymy LDH, które pozwalają na bardziej precyzyjną lokalizację źródła uszkodzenia (np. LDH1 – serce, LDH5 – wątroba, mięśnie). Wzrost LDH wymaga zawsze dalszej diagnostyki i interpretacji w kontekście innych badań laboratoryjnych i klinicznych.
