Depresja endogenna to podtyp depresji, w którym główną rolę odgrywają czynniki biologiczne, a nie zewnętrzne wydarzenia życiowe. Uważa się, że jej podłożem są zaburzenia biochemiczne w mózgu, szczególnie w zakresie neuroprzekaźników (serotonina, noradrenalina, dopamina), a także predyspozycje genetyczne. Objawy depresji endogennej są zazwyczaj bardzo nasilone i obejmują głębokie obniżenie nastroju, utratę zainteresowań, anhedonię, spowolnienie psychoruchowe, zaburzenia snu (często wczesne wybudzanie się), utratę apetytu, znaczny spadek masy ciała, poczucie winy i beznadziejności, myśli samobójcze. Charakterystyczne jest tzw. „zamrożenie emocjonalne” – chory nie odczuwa radości nawet w sytuacjach, które wcześniej sprawiały mu przyjemność. Przyczyny depresji endogennej to głównie czynniki dziedziczne i zaburzenia neurochemiczne, choć niekiedy mogą ją wywołać także zaburzenia hormonalne (np. choroby tarczycy) czy ciężkie choroby somatyczne. Leczenie polega przede wszystkim na farmakoterapii – leki przeciwdepresyjne są podstawą terapii, często konieczne jest ich długotrwałe stosowanie. W niektórych przypadkach stosuje się także leczenie elektrowstrząsowe (ECT), szczególnie gdy depresja jest oporna na leki lub zagraża życiu chorego. Psychoterapia jest pomocna jako wsparcie, jednak w depresji endogennej kluczowe jest leczenie biologiczne. Ważna jest również opieka rodziny i regularne kontrole psychiatryczne.
