Depresja oddechowa to poważny stan kliniczny, w którym dochodzi do upośledzenia czynności ośrodka oddechowego w mózgu, prowadząc do spłycenia i zwolnienia oddechu, a w skrajnych przypadkach – do zatrzymania oddechu. Nie jest to choroba psychiczna, lecz zaburzenie funkcji życiowych, najczęściej będące powikłaniem stosowania leków depresyjnych na ośrodkowy układ nerwowy (opioidy, benzodiazepiny, barbiturany, niektóre leki przeciwbólowe i uspokajające), zatrucia substancjami chemicznymi, urazów mózgu, chorób neurologicznych lub metabolicznych. Objawy depresji oddechowej to: spłycenie oddechu, zmniejszenie liczby oddechów na minutę (bradypnoe), sinica, senność, splątanie, utrata przytomności, a w ciężkich przypadkach – zatrzymanie oddechu i zgon. Przyczyny obejmują przedawkowanie leków, niewydolność nerek lub wątroby (zwiększające toksyczność leków), urazy czaszkowo-mózgowe, choroby neurologiczne (np. stwardnienie zanikowe boczne), zaburzenia metaboliczne (hipoglikemia, hiperkalcemia). Leczenie depresji oddechowej wymaga natychmiastowej interwencji medycznej – odstawienia przyczyny, podania antidotum (np. nalokson w zatruciu opioidami), tlenoterapii, wspomagania oddychania (wentylacja mechaniczna), monitorowania funkcji życiowych i leczenia powikłań. Kluczowa jest szybka diagnostyka i leczenie przyczynowe, które może uratować życie pacjenta.
