Lobotomia to zabieg neurochirurgiczny polegający na przecięciu połączeń między płatami czołowymi mózgu a innymi strukturami. Stosowano ją od lat 30. XX wieku w leczeniu ciężkich zaburzeń psychicznych (schizofrenia, depresja, mania), gdy brakowało skutecznych leków. Początkowo uznawano ją za przełom w psychiatrii, a jej twórca, António Egas Moniz, otrzymał Nagrodę Nobla. Jednak szybko okazało się, że lobotomia powoduje poważne skutki uboczne: otępienie, utratę osobowości, apatię, zaburzenia emocjonalne, niezdolność do samodzielnego funkcjonowania, a nawet śmierć. Pacjenci po zabiegu często tracili zdolność do odczuwania emocji, inicjatywy, a ich relacje społeczne ulegały rozpadowi. W latach 50. i 60. lobotomię zarzucono na rzecz nowoczesnych leków psychotropowych. Dziś zabieg ten uznawany jest za przykład nieetycznego i niebezpiecznego leczenia psychiatrycznego.
