Uczucie ciągłego pragnienia (polidypsja) to objaw, który może mieć wiele przyczyn – od błahych po bardzo poważne. Najczęściej wynika z odwodnienia organizmu spowodowanego nadmierną utratą płynów (uporczywe biegunki, wymioty, gorączka, intensywny wysiłek fizyczny, upały), ale może być też sygnałem poważnych zaburzeń metabolicznych. Najważniejszą przyczyną patologicznego pragnienia jest cukrzyca – zarówno typu 1, jak i 2 – gdzie wysoki poziom glukozy we krwi powoduje zwiększone wydalanie moczu i utratę wody. Inne przyczyny to: moczówka prosta (niedobór lub brak wazopresyny), niewydolność nerek, hiperkalcemia, hipokaliemia, niektóre leki (diuretyki, glikokortykosteroidy), choroby psychiczne (psychogenna polidypsja), zespół Sjögrena (suchość błon śluzowych), przewlekłe zakażenia i choroby układu hormonalnego (np. nadczynność tarczycy, niedoczynność nadnerczy). Uporczywe pragnienie zawsze wymaga diagnostyki: badania poziomu glukozy, elektrolitów, oceny funkcji nerek, badania ogólnego moczu i konsultacji lekarskiej. Leczenie polega na usunięciu przyczyny – wyrównaniu cukrzycy, leczeniu infekcji, korekcie zaburzeń elektrolitowych, a w przypadku polidypsji psychogennej – na psychoterapii. Ignorowanie przewlekłego pragnienia może prowadzić do poważnych powikłań, dlatego nie należy bagatelizować tego objawu.
