Ebola to ciężka, często śmiertelna choroba wirusowa wywoływana przez wirusa Ebola z rodziny Filoviridae. Pierwsze przypadki odnotowano w latach 70. XX wieku w Afryce, a od tego czasu wybuchały liczne epidemie, głównie w krajach Afryki Subsaharyjskiej. Wirus przenosi się przez kontakt z krwią, wydzielinami, płynami ustrojowymi zakażonych osób lub zwierząt (małpy, nietoperze), a także przez skażone przedmioty. Okres inkubacji wynosi od 2 do 21 dni. Objawy początkowe to gorączka, silne osłabienie, bóle mięśni, głowy i gardła, które szybko przechodzą w wymioty, biegunkę, wysypkę, zaburzenia czynności nerek i wątroby oraz krwawienia z różnych miejsc ciała (krwotoki wewnętrzne i zewnętrzne). Choroba rozwija się gwałtownie, a śmiertelność może sięgać 50–90%. Przyczyny epidemii to kontakt z dzikimi zwierzętami, brak higieny, niewystarczająca opieka medyczna i szybkie rozprzestrzenianie się wirusa w społecznościach lokalnych. Leczenie Eboli jest objawowe – polega na intensywnej terapii wspomagającej (nawadnianie, wyrównywanie elektrolitów, leczenie powikłań), izolacji chorych, stosowaniu środków ochrony osobistej przez personel medyczny. W ostatnich latach opracowano szczepionki i terapie eksperymentalne (przeciwciała monoklonalne, leki przeciwwirusowe), które zwiększają szanse przeżycia, ale dostęp do nich jest ograniczony. Kluczowa jest profilaktyka, szybka identyfikacja przypadków, izolacja chorych i edukacja społeczeństwa.
