Epilepsja, inaczej padaczka, to przewlekła choroba neurologiczna charakteryzująca się nawracającymi napadami drgawkowymi, będącymi wynikiem nieprawidłowej aktywności elektrycznej w mózgu. Napady mogą mieć różny przebieg – od krótkotrwałych zaburzeń świadomości (napady nieświadomości), przez drgawki częściowe (ograniczone do jednej części ciała), po uogólnione napady toniczno-kloniczne z utratą przytomności, drgawkami całego ciała, szczękościskiem, ślinotokiem i bezwiednym oddaniem moczu. Przyczyny epilepsji są zróżnicowane: wrodzone wady rozwojowe mózgu, urazy głowy, guzy, infekcje OUN, udary, choroby metaboliczne, genetyczne predyspozycje, a w wielu przypadkach przyczyna pozostaje nieznana (epilepsja idiopatyczna). Objawy padaczki to nie tylko napady drgawkowe – mogą występować zaburzenia nastroju, lęki, problemy z pamięcią, trudności w nauce, zmiany osobowości. Rozpoznanie opiera się na wywiadzie, badaniu neurologicznym, EEG, rezonansie magnetycznym oraz wykluczeniu innych przyczyn napadów. Leczenie epilepsji polega głównie na długotrwałym stosowaniu leków przeciwpadaczkowych (monoterapia lub politerapia), które pozwalają na kontrolę napadów u większości pacjentów. W przypadkach opornych na leczenie farmakologiczne stosuje się leczenie chirurgiczne (resekcja ogniska padaczkowego), stymulację nerwu błędnego, dietę ketogenną lub nowoczesne terapie biologiczne. Kluczowe jest unikanie czynników wyzwalających napady (alkohol, brak snu, stres, migające światła) oraz regularna opieka neurologiczna. Epilepsja jest chorobą przewlekłą, ale przy odpowiednim leczeniu większość chorych może prowadzić aktywne życie zawodowe i społeczne.
