Gorączka czikungunia to choroba wirusowa przenoszona przez komary, głównie z rodzaju Aedes (Aedes aegypti i Aedes albopictus). Jest to schorzenie tropikalne, które w ostatnich latach zaczęło pojawiać się także poza tradycyjnymi obszarami występowania, m.in. w Europie. Nazwa „czikungunia” pochodzi z języka Makonde i oznacza „to, co zgina” – odnosi się do charakterystycznych bólów stawowych, które często prowadzą do przyjmowania przez chorych zgarbionej postawy. Okres wylęgania choroby wynosi zwykle od 2 do 12 dni po ukąszeniu przez zakażonego komara. Objawy pojawiają się nagle i obejmują wysoką gorączkę (często powyżej 39°C), silne bóle stawów (zwłaszcza rąk, nadgarstków, kolan i kostek), bóle mięśni, bóle głowy, wysypkę (plamisto-grudkową), dreszcze, nudności, zmęczenie oraz czasem zapalenie spojówek. U części pacjentów bóle stawów mogą utrzymywać się tygodniami lub miesiącami, prowadząc do przewlekłego zapalenia stawów. Przyczyna choroby to zakażenie wirusem Chikungunya (CHIKV), należącym do rodziny Togaviridae. Do transmisji dochodzi poprzez ukąszenie przez zakażonego komara – nie ma transmisji z człowieka na człowieka bezpośrednio. Największe ryzyko zachorowania dotyczy osób podróżujących do regionów tropikalnych (Afryka, Azja, Ameryka Południowa, Karaiby). Leczenie gorączki czikungunia ma charakter objawowy – nie ma swoistego leku przeciwwirusowego. Zaleca się odpoczynek, nawadnianie, stosowanie leków przeciwgorączkowych (paracetamol, ibuprofen) i przeciwbólowych. W przypadku silnych bólów stawowych pomocne mogą być niesteroidowe leki przeciwzapalne. Ważne jest unikanie aspiryny (szczególnie u dzieci) ze względu na ryzyko powikłań. Profilaktyka polega na ochronie przed ukąszeniami komarów – stosowanie repelentów, moskitier, noszenie odzieży zakrywającej ciało oraz eliminacja miejsc lęgowych komarów. Gorączka czikungunia rzadko prowadzi do zgonu, ale może znacząco pogorszyć jakość życia i wymaga długotrwałej rekonwalescencji.
