Choroba Hashimoto, czyli przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy, to najczęstsza przyczyna niedoczynności tarczycy w krajach rozwiniętych. Jest to schorzenie autoimmunologiczne – układ odpornościowy atakuje własne komórki tarczycy, prowadząc do ich stopniowego niszczenia i upośledzenia produkcji hormonów. Choroba dotyka głównie kobiety (5–10 razy częściej niż mężczyzn), najczęściej w wieku 30–50 lat, ale może wystąpić w każdym wieku. Objawy Hashimoto są zróżnicowane i często rozwijają się powoli. Należą do nich: przewlekłe zmęczenie, senność, przyrost masy ciała, uczucie zimna, sucha skóra, wypadanie włosów, łamliwość paznokci, obrzęki, zaparcia, zaburzenia miesiączkowania, depresja, spowolnienie ruchów i mowy, pogorszenie pamięci, bóle mięśni i stawów. W badaniu palpacyjnym tarczyca może być powiększona, twarda, czasem bolesna. Przyczyny Hashimoto nie są do końca poznane – rolę odgrywają predyspozycje genetyczne, zaburzenia immunologiczne, czynniki środowiskowe (niedobór lub nadmiar jodu, stres, infekcje) oraz inne choroby autoimmunologiczne. Rozpoznanie opiera się na badaniach laboratoryjnych (TSH, FT4, FT3, przeciwciała anty-TPO i anty-TG), USG tarczycy oraz obrazie klinicznym. Leczenie polega na substytucji hormonów tarczycy (lewotyroksyna), regularnej kontroli poziomu hormonów i dostosowywaniu dawki leku. Ważna jest także odpowiednia dieta, aktywność fizyczna i leczenie współistniejących chorób. Hashimoto jest chorobą przewlekłą, ale przy prawidłowym leczeniu pozwala na normalne funkcjonowanie i dobrą jakość życia.
