Jaskra to przewlekła, postępująca choroba oczu prowadząca do nieodwracalnego uszkodzenia nerwu wzrokowego i stopniowej utraty pola widzenia, a w skrajnych przypadkach – do ślepoty. Jest jedną z głównych przyczyn nieodwracalnej utraty wzroku na świecie. Jaskra może przebiegać bezobjawowo przez wiele lat, dlatego nazywana jest „cichym złodziejem wzroku”. Najczęstsze objawy to: stopniowe zawężanie pola widzenia (tzw. widzenie tunelowe), pogorszenie ostrości wzroku, trudności z widzeniem po zmroku, pojawianie się tęczowych kół wokół źródeł światła, ból oka, zaczerwienienie, nudności i wymioty (w ostrym ataku jaskry). Przyczyny jaskry są zróżnicowane – najczęściej dochodzi do podwyższenia ciśnienia wewnątrzgałkowego na skutek zaburzeń odpływu cieczy wodnistej z oka. Istnieją różne typy jaskry: pierwotna otwartego kąta (najczęstsza), zamkniętego kąta, wtórna (np. po urazach, stanach zapalnych, stosowaniu steroidów) oraz wrodzona. Czynniki ryzyka to: wiek powyżej 40 lat, obciążenie rodzinne, krótkowzroczność, cukrzyca, nadciśnienie, choroby serca, długotrwałe stosowanie steroidów. Leczenie jaskry polega na obniżeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego, aby spowolnić lub zatrzymać postęp choroby. Stosuje się krople do oczu (beta-blokery, prostaglandyny, inhibitory anhydrazy węglanowej), leki doustne, laseroterapię (trabekuloplastyka, irydotomia), a w zaawansowanych przypadkach – operacje chirurgiczne. Kluczowe znaczenie ma regularna kontrola okulistyczna, pomiar ciśnienia w oku i badanie pola widzenia. Wczesne wykrycie jaskry pozwala na zachowanie wzroku i uniknięcie powikłań.
