Syndrom Piotrusia Pana to określenie stosowane wobec osób dorosłych, które przejawiają cechy niedojrzałości emocjonalnej, unikają odpowiedzialności i pragną pozostać „wiecznymi dziećmi”. Termin wywodzi się z postaci literackiej stworzonej przez Jamesa Matthew Barriego. Do głównych objawów syndromu należą: trudności w podejmowaniu zobowiązań (zawodowych, rodzinnych), lęk przed dorosłością, brak samodzielności, impulsywność, egocentryzm, niechęć do pracy nad sobą oraz uzależnienie od rodziców lub partnera. Osoby z syndromem Piotrusia Pana często unikają poważnych rozmów, nie potrafią radzić sobie z krytyką, mają problem z planowaniem przyszłości i wyznaczaniem celów. Często są towarzyskie, lubią zabawę, ale nie radzą sobie z codziennymi obowiązkami. Przyczyną syndromu mogą być nadopiekuńczość rodziców, brak wzorców dorosłości, niskie poczucie własnej wartości czy traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa. Leczenie polega na psychoterapii, pracy nad samooceną, rozwoju umiejętności społecznych i stopniowym przejmowaniu odpowiedzialności za własne życie. Wsparcie bliskich i zrozumienie mechanizmów rządzących syndromem są kluczowe dla poprawy funkcjonowania osoby z „syndromem Piotrusia Pana”.
