Limfocytoza to stan, w którym liczba limfocytów (jednego z typów białych krwinek) we krwi obwodowej przekracza normę – u dorosłych jest to zwykle powyżej 4000/μl. Limfocyty pełnią kluczową rolę w odpowiedzi immunologicznej, zwalczając infekcje wirusowe, bakteryjne i nowotwory. Limfocytoza nie jest chorobą samą w sobie, lecz objawem towarzyszącym wielu schorzeniom. Objawy limfocytozy zależą od przyczyny – najczęściej są to objawy infekcji (gorączka, bóle gardła, powiększenie węzłów chłonnych, osłabienie, bóle mięśni), czasem powiększenie śledziony, wysypki, objawy ogólne. Przyczyny limfocytozy to przede wszystkim zakażenia wirusowe (mononukleoza zakaźna, grypa, odra, ospa wietrzna, cytomegalia, HIV), niektóre infekcje bakteryjne (krztusiec, gruźlica), choroby autoimmunologiczne, przewlekłe białaczki limfocytowe, chłoniaki, rzadziej reakcje polekowe czy stres. Rozpoznanie opiera się na morfologii krwi z rozmazem, badaniach dodatkowych (serologia, PCR, biopsja węzłów chłonnych). Leczenie limfocytozy zależy od przyczyny – w infekcjach wirusowych zwykle wystarcza leczenie objawowe i odpoczynek, w przypadku chorób nowotworowych konieczna jest specjalistyczna terapia hematologiczna (chemioterapia, immunoterapia). W przypadku przewlekłej limfocytozy bez objawów klinicznych często wystarcza obserwacja i regularne badania kontrolne. Kluczowa jest diagnostyka różnicowa i współpraca z lekarzem hematologiem.
