Łuszczyca to przewlekła choroba autoimmunologiczna skóry manifestująca się typowymi zmianami – różowoczerwonymi, łuszczącymi się wykwitami pojawiającymi się najczęściej na łokciach, kolanach oraz owłosionej skórze głowy. Plamy łuszczycowe mają ostro odgraniczone brzegi, pokrywają się srebrzystą łuską i często swędzą. Rzadziej pojawiają się pęknięcia, krwawienia, bolesność i nadwrażliwość skóry. Zmiany mogą ewoluować – powiększać się, zlewać w większe ogniska lub ustępować pod wpływem leczenia. Łuszczyca bywa mylona z innymi chorobami skóry (egzema, grzybica, atopowe zapalenie skóry), lecz kluczowa dla rozpoznania jest obecność łuski i typowa lokalizacja zmian. Przebieg choroby charakteryzuje się naprzemiennymi okresami zaostrzeń i remisji (wyciszenia). Skóra jest sucha, może pękać i być podatna na uszkodzenia np. pod wpływem zadrapań (objaw Koebnera). Często współistnieją objawy paznokciowe – zgrubienia, bruzdy i przebarwienia płytki. W rozpoznaniu pomaga wywiad rodzinny, dermatoskopia, czasem biopsja skóry. Leczenie opiera się na stosowaniu maści z kortykosteroidami, terapii światłem UV oraz lekach immunosupresyjnych, zależnie od ciężkości przebiegu.
