Kontrolowana hipotermia to celowe obniżenie temperatury ciała pacjenta do 32–34°C w celu ochrony narządów, zwłaszcza mózgu, przed niedotlenieniem i uszkodzeniem w stanach nagłych, takich jak zatrzymanie krążenia, ciężki uraz mózgu, niedotlenienie okołoporodowe czy rozległe operacje kardiochirurgiczne. Hipotermia spowalnia metabolizm komórkowy, zmniejsza zapotrzebowanie na tlen i ogranicza kaskadę uszkodzeń wtórnych. Procedura polega na schładzaniu pacjenta za pomocą specjalnych koców, płynów infuzyjnych, lodu lub urządzeń wewnątrznaczyniowych. Proces wymaga ścisłego monitorowania parametrów życiowych, elektrolitów, krzepliwości krwi i funkcji narządów. Kontrolowana hipotermia powinna być prowadzona wyłącznie w warunkach szpitalnych, przez doświadczony zespół medyczny. Po osiągnięciu celu terapeutycznego pacjent jest stopniowo ogrzewany do normotermii. Metoda ta poprawia rokowanie neurologiczne po zatrzymaniu krążenia i jest standardem postępowania w wielu ośrodkach intensywnej terapii.