Nadczynność tarczycy (hipertyreoza) to stan, w którym tarczyca produkuje nadmierną ilość hormonów: tyroksyny (T4) i trójjodotyroniny (T3). Prowadzi to do przyspieszenia metabolizmu i licznych objawów ogólnoustrojowych. Najczęstsze objawy nadczynności tarczycy to: niepokój, drażliwość, nadpobudliwość, bezsenność, szybka męczliwość, spadek masy ciała mimo zwiększonego apetytu, nadmierna potliwość, nietolerancja ciepła, kołatanie serca, drżenie rąk, osłabienie mięśni, biegunki, nieregularne miesiączki u kobiet, powiększenie tarczycy (wole), a czasem wytrzeszcz oczu (zwłaszcza w chorobie Gravesa-Basedowa). U osób starszych objawy mogą być mniej typowe, np. dominować osłabienie, zaburzenia rytmu serca, depresja. Przyczyny nadczynności tarczycy są zróżnicowane. Najczęstsza to choroba Gravesa-Basedowa (autoimmunologiczne pobudzenie tarczycy), wole guzkowe toksyczne (nadczynne guzki produkujące hormony), gruczolak przysadki mózgowej, zapalenie tarczycy (np. poporodowe, podostre), nadmierna podaż jodu lub stosowanie leków (amiodaron, preparaty jodu). Leczenie nadczynności tarczycy zależy od przyczyny, wieku pacjenta, nasilenia objawów i chorób współistniejących. Stosuje się leki tyreostatyczne (metimazol, propylotiouracyl), które hamują syntezę hormonów tarczycy. W niektórych przypadkach wskazane jest leczenie jodem radioaktywnym, który niszczy nadczynne komórki tarczycy. U wybranych pacjentów wykonuje się operację usunięcia części lub całości gruczołu. Leczenie objawowe obejmuje beta-blokery, które łagodzą kołatanie serca, drżenie i niepokój. Ważna jest regularna kontrola poziomu hormonów i dostosowanie terapii. Nieleczona nadczynność tarczycy może prowadzić do groźnych powikłań: przełomu tarczycowego (stan zagrożenia życia), migotania przedsionków, osteoporozy, niewydolności serca.
