Obrzęk Quinckego, znany również jako obrzęk naczynioruchowy, to nagle pojawiający się, niebolesny, ale często rozległy obrzęk skóry, tkanki podskórnej i błon śluzowych, najczęściej twarzy, warg, języka, gardła, rąk czy stóp. Choroba ta może stanowić zagrożenie życia, zwłaszcza gdy dochodzi do obrzęku krtani i dróg oddechowych. Objawy pojawiają się nagle i obejmują: obrzęk (zwykle asymetryczny, nie pozostawiający dołka po ucisku), uczucie napięcia skóry, trudności w mówieniu, połykaniu, oddychaniu, chrypkę, czasem pokrzywkę i świąd. W ciężkich przypadkach może dojść do duszności, sinicy, a nawet uduszenia. Przyczyny obrzęku Quinckego są różnorodne: najczęściej jest to reakcja alergiczna na leki (np. inhibitory ACE, penicyliny, niesteroidowe leki przeciwzapalne), pokarmy (orzechy, owoce morza), ukąszenia owadów, infekcje, stres, ale także defekt genetyczny (dziedziczny obrzęk naczynioruchowy związany z niedoborem inhibitora C1 esterazy). Rozpoznanie opiera się na wywiadzie, obrazie klinicznym i wykluczeniu innych przyczyn obrzęków. Leczenie zależy od przyczyny i nasilenia objawów: w przypadku łagodnych postaci stosuje się leki przeciwhistaminowe, glikokortykosteroidy, adrenalinę (wstrzyknięcie domięśniowe w przypadku zagrożenia życia), tlenoterapię. W dziedzicznym obrzęku naczynioruchowym podaje się koncentrat inhibitora C1, kwas traneksamowy lub inhibitory kalikreiny. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie i leczenie, szczególnie przy obrzęku dróg oddechowych. W profilaktyce ważne jest unikanie czynników wywołujących i edukacja pacjenta.
