Omamy (halucynacje) to zaburzenia postrzegania polegające na odbieraniu bodźców, które nie istnieją w rzeczywistości, lecz są w pełni rzeczywiste dla osoby ich doświadczającej. Mogą dotyczyć wszystkich zmysłów, choć najczęściej spotykane są halucynacje słuchowe (słyszenie głosów), wzrokowe, rzadziej węchowe, smakowe i czuciowe. Ich występowanie zawsze wymaga szerokiej diagnostyki, ponieważ omamy są charakterystyczne dla wielu poważnych schorzeń psychicznych (schizofrenia, psychozy, ciężka depresja), neurologicznych (padaczka, guzy mózgu, choroby neurodegeneracyjne), somatycznych (niewydolność wątroby – encefalopatia, mocznica, guzy), a także mogą być związane z ostrym zatruciem alkoholem, lekami, narkotykami lub nagłym odstawieniem substancji psychoaktywnych. Omamy mogą mieć łagodny, przelotny charakter (np. po nieprzespanej nocy), lecz długotrwałe zawsze wymagają konsultacji psychiatrycznej i neurologicznej. Często współistnieją z paranoją, dezorientacją lub lękiem. W leczeniu kluczowe jest rozpoznanie choroby podstawowej – psychiatra, neurolog oraz internista muszą współpracować w celu ustalenia etiologii i wdrożenia odpowiedniego leczenia (farmakoterapia, hospitalizacja, wsparcie psychologiczne).
