Pacjent zero to osoba, od której rozpoczyna się rozprzestrzenianie epidemii. Historia zna wiele przypadków, które zmieniły bieg medycyny i społeczeństw. W przypadku HIV/AIDS za pacjenta zero długo uznawano kanadyjskiego stewarda Gaëtana Dugasa, choć dziś wiadomo, że wirus pojawił się wcześniej w Afryce. W pandemii grypy hiszpanki z 1918 r. nie udało się jednoznacznie wskazać pacjenta zero, ale pierwsze przypadki odnotowano w USA. Współczesne epidemie, jak SARS, MERS czy COVID-19, również miały swoich „pacjentów zero” – w przypadku COVID-19 był to najprawdopodobniej mieszkaniec Wuhan. Identyfikacja pacjenta zero jest kluczowa dla zrozumienia mechanizmów rozprzestrzeniania się chorób, wdrożenia skutecznej izolacji i zapobiegania kolejnym falom zachorowań. Analiza tych przypadków pozwala na lepsze przygotowanie systemów ochrony zdrowia na przyszłe zagrożenia.
