Półpasiec to choroba wywołana reaktywacją wirusa ospy wietrznej (VZV), który po przebyciu ospy pozostaje utajony w zwojach nerwowych. Najczęściej dotyka osoby po 50. roku życia, zwłaszcza z obniżoną odpornością. Objawy rozpoczynają się od piekącego, palącego bólu i swędzenia skóry, zwykle jednostronnie, wzdłuż przebiegu nerwu. Po 2–3 dniach pojawia się charakterystyczna wysypka – czerwone plamy i pęcherzyki wypełnione surowiczym płynem, które z czasem pękają i pokrywają się strupem. Zmiany lokalizują się najczęściej na tułowiu, twarzy, szyi lub kończynach. Chorobie mogą towarzyszyć gorączka, osłabienie i powiększenie węzłów chłonnych. Najgroźniejsze powikłanie to neuralgia popółpaścowa – przewlekły, silny ból utrzymujący się miesiącami po ustąpieniu zmian skórnych. Inne powikłania to zakażenia bakteryjne skóry, zapalenie rogówki, porażenie nerwów czaszkowych, a u osób z immunosupresją – rozsiana postać półpaśca. Leczenie polega na jak najszybszym wdrożeniu leków przeciwwirusowych (acyklowir, walacyklowir), leków przeciwbólowych, czasem sterydów. W profilaktyce ważne jest szczepienie przeciwko ospie wietrznej i półpaścowi.
