Przeciwciała przeciwko Borrelia burgdorferi, czyli bakterii wywołującej boreliozę (chorobę z Lyme), są podstawą diagnostyki serologicznej tej choroby. W odpowiedzi na zakażenie organizm wytwarza przeciwciała klasy IgM (wczesna faza infekcji) oraz IgG (późniejsza faza lub przewlekła borelioza). Badanie polega na oznaczeniu obecności tych przeciwciał w surowicy krwi za pomocą testów immunoenzymatycznych (ELISA) oraz potwierdzeniu wyniku testem Western blot. Przeciwciała IgM pojawiają się zwykle 2–4 tygodnie po zakażeniu i mogą utrzymywać się przez kilka miesięcy, natomiast IgG pojawiają się później, ale utrzymują się dłużej, nawet przez wiele lat. Wynik dodatni nie zawsze oznacza aktywną infekcję – przeciwciała mogą utrzymywać się po przebytej chorobie lub być wynikiem reakcji krzyżowych z innymi bakteriami. Dlatego interpretacja wyników powinna być powiązana z objawami klinicznymi, wywiadem dotyczącym ukąszenia przez kleszcza oraz innymi badaniami (np. PCR, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego). Testy serologiczne są szczególnie przydatne w diagnostyce neuroboreliozy, boreliozy stawowej i przewlekłych postaci choroby.
