Rak brodawkowaty tarczycy to najczęstszy złośliwy nowotwór tarczycy, stanowiący około 80% wszystkich przypadków raka tego narządu. Jest to nowotwór wywodzący się z komórek pęcherzykowych tarczycy, charakteryzujący się stosunkowo powolnym wzrostem i korzystnym rokowaniem. Przyczyny rozwoju raka brodawkowatego tarczycy nie są do końca poznane, ale istotną rolę odgrywają czynniki genetyczne, predyspozycje rodzinne, ekspozycja na promieniowanie jonizujące (szczególnie w dzieciństwie), choroby autoimmunologiczne tarczycy (np. Hashimoto) oraz niektóre mutacje genetyczne (BRAF, RET/PTC). Objawy raka brodawkowatego tarczycy rozwijają się powoli i przez długi czas mogą być niezauważalne. Najczęściej pierwszym symptomem jest niebolesny, twardy guzek w obrębie szyi, który stopniowo się powiększa. Inne objawy to: powiększenie węzłów chłonnych szyi, chrypka, trudności w połykaniu, duszność, uczucie ucisku w szyi. W zaawansowanych przypadkach mogą pojawić się objawy przerzutów do węzłów chłonnych, płuc czy kości. Rozpoznanie raka brodawkowatego tarczycy opiera się na badaniu ultrasonograficznym (USG) tarczycy, biopsji cienkoigłowej guzka, badaniach hormonalnych (TSH, FT4, FT3), scyntygrafii oraz badaniach genetycznych. Leczenie raka brodawkowatego tarczycy jest wieloetapowe i obejmuje: operacyjne usunięcie tarczycy (tyreoidektomia), usunięcie węzłów chłonnych, leczenie jodem radioaktywnym, suplementację hormonów tarczycy oraz, w wybranych przypadkach, terapię celowaną. Rokowanie jest bardzo dobre – ponad 90% pacjentów przeżywa 10 lat od rozpoznania. Kluczowe jest regularne monitorowanie stanu zdrowia, kontrola poziomu hormonów i badania obrazowe w celu wykrycia ewentualnych nawrotów. Profilaktyka polega na unikaniu ekspozycji na promieniowanie i regularnych badaniach kontrolnych u osób z grup ryzyka.
