Tachykardia to stan, w którym serce bije szybciej niż normalnie – powyżej 100 uderzeń na minutę u osoby dorosłej w spoczynku. Może mieć charakter fizjologiczny (np. po wysiłku, stresie, gorączce) lub patologiczny, będąc objawem poważnych schorzeń serca i innych układów. Diagnostyka tachykardii rozpoczyna się od dokładnego wywiadu, badania fizykalnego oraz podstawowego badania EKG, które pozwala na określenie typu tachykardii (nadkomorowa, komorowa, zatokowa). W przypadku podejrzenia arytmii napadowych wykonuje się 24-godzinny Holter EKG, test wysiłkowy, badania laboratoryjne (elektrolity, hormony tarczycy) oraz echokardiografię serca. Leczenie zależy od przyczyny – w tachykardii zatokowej wywołanej stresem lub gorączką wystarczy usunięcie czynnika prowokującego. W przypadkach arytmii nadkomorowych stosuje się leki antyarytmiczne (np. beta-blokery, werapamil), manewry wagotoniczne, a w razie nieskuteczności – kardiowersję elektryczną. Tachykardie komorowe wymagają pilnej interwencji, często hospitalizacji i leczenia specjalistycznego (amiodaron, kardiowersja, implantacja kardiowertera-defibrylatora). Znaczenie kliniczne tachykardii jest ogromne – przewlekła tachykardia prowadzi do niewydolności serca, zwiększa ryzyko udaru mózgu, zgonu sercowego i pogarsza jakość życia. Wczesna diagnostyka i leczenie są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom i poprawy rokowania pacjenta.
