Udar móżdżku to nagłe zaburzenie krążenia krwi w obrębie móżdżku – części mózgu odpowiedzialnej za koordynację ruchów, równowagę i precyzję czynności motorycznych. Udar ten może mieć charakter niedokrwienny (spowodowany zamknięciem naczynia krwionośnego przez skrzeplinę lub zator) lub krwotoczny (pęknięcie naczynia i wylew krwi do tkanki móżdżku). Objawy udaru móżdżku są często nietypowe i mogą obejmować nagłe zawroty głowy, zaburzenia równowagi, chwiejny chód, oczopląs, nudności, wymioty, trudności z mówieniem (dyzartria), osłabienie mięśni, a także zaburzenia koordynacji ruchów kończyn. W ciężkich przypadkach może dojść do zaburzeń świadomości, śpiączki, a nawet zgonu. Przyczyną udaru móżdżku są najczęściej choroby naczyń (miażdżyca, nadciśnienie tętnicze), migotanie przedsionków, wady serca, cukrzyca, palenie papierosów, otyłość, zaburzenia lipidowe. Diagnostyka opiera się na badaniach obrazowych (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny), badaniach laboratoryjnych i konsultacji neurologicznej. Leczenie udaru móżdżku zależy od typu udaru – w przypadku niedokrwiennego stosuje się trombolizę (rozpuszczanie skrzepliny), leki przeciwzakrzepowe, leczenie przyczynowe, rehabilitację. W udarze krwotocznym konieczne jest leczenie objawowe, kontrola ciśnienia, czasem interwencja neurochirurgiczna. Rehabilitacja neurologiczna jest kluczowa dla powrotu do sprawności. Rokowanie zależy od rozległości udaru, wieku pacjenta, szybkości wdrożenia leczenia i obecności chorób współistniejących.
