Udar pnia mózgu to szczególnie niebezpieczna postać udaru, obejmująca struktury odpowiedzialne za podstawowe funkcje życiowe: oddychanie, krążenie, połykanie, ruchy gałek ocznych, świadomość. Udar ten może mieć charakter niedokrwienny (zamknięcie tętnicy przez skrzeplinę lub zator) lub krwotoczny (wylew krwi do pnia mózgu). Objawy udaru pnia mózgu są bardzo poważne i obejmują nagłe zaburzenia świadomości, śpiączkę, porażenie czterokończynowe, zaburzenia oddychania, połykania, mowy, ruchów gałek ocznych (oczopląs, podwójne widzenie), zaburzenia równowagi, sztywność mięśni, zaburzenia pracy serca. Często prowadzi do tzw. zespołu zamknięcia (locked-in syndrome), w którym pacjent jest przytomny, ale całkowicie sparaliżowany. Przyczyny udaru pnia mózgu to miażdżyca, nadciśnienie, wady serca, zaburzenia krzepnięcia, tętniaki, urazy. Diagnostyka obejmuje tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, badania laboratoryjne, konsultację neurologiczną. Leczenie wymaga natychmiastowej hospitalizacji, podania leków trombolitycznych (w udarze niedokrwiennym), kontroli ciśnienia, wsparcia oddechowego, żywieniowego, czasem zabiegu neurochirurgicznego. Rehabilitacja jest długotrwała i wymaga współpracy zespołu specjalistów. Rokowanie zależy od rozległości uszkodzenia, szybkości wdrożenia leczenia i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
