Wady serca wrodzone to grupa nieprawidłowości anatomicznych serca i dużych naczyń, które powstają w okresie życia płodowego. Są jednymi z najczęstszych wad wrodzonych u dzieci – szacuje się, że dotyczą 8–10 na 1000 żywo urodzonych noworodków. Wady te mogą mieć różne nasilenie – od drobnych, nie dających objawów, po ciężkie, zagrażające życiu już w pierwszych dniach po urodzeniu. Najczęstsze wady to ubytek przegrody międzykomorowej (VSD), przedsionkowej (ASD), przetrwały przewód tętniczy (PDA), tetralogia Fallota, koarktacja aorty czy transpozycja wielkich naczyń. Rozpoznanie wad serca opiera się na badaniu fizykalnym (szmery nad sercem, sinica, duszność), badaniach obrazowych (USG serca – echo serca, RTG klatki piersiowej), EKG oraz badaniach laboratoryjnych. W przypadku podejrzenia wady serca u noworodka lub niemowlęcia konieczna jest szybka konsultacja kardiologiczna. Leczenie zależy od rodzaju i ciężkości wady – część wad wymaga jedynie obserwacji i kontroli, inne – leczenia farmakologicznego (leki moczopędne, inotropowe, prostaglandyny), a w cięższych przypadkach – interwencji chirurgicznej lub kardiologii interwencyjnej (np. zamknięcie ubytku, poszerzenie zwężenia balonem, operacje naprawcze). Współczesna kardiologia dziecięca pozwala na skuteczne leczenie większości wad serca, a dzieci po operacjach mogą prowadzić aktywne życie. Kluczowe znaczenie ma wczesna diagnostyka, regularna opieka specjalistyczna i wsparcie psychologiczne dla rodziny.
