Wirusowe zapalenie wątroby (WZW) to grupa chorób zakaźnych wywołanych przez różne wirusy hepatotropowe: HAV, HBV, HCV, HDV i HEV. Choroby te prowadzą do uszkodzenia komórek wątroby, zaburzeń jej funkcji i powikłań ogólnoustrojowych. Objawy WZW zależą od typu wirusa, ale najczęściej obejmują: osłabienie, zmęczenie, bóle mięśni i stawów, nudności, wymioty, brak apetytu, bóle brzucha (szczególnie w okolicy prawego podżebrza), gorączkę, ciemne zabarwienie moczu, odbarwione stolce, żółtaczkę (zażółcenie skóry i białkówek oczu), świąd skóry. Przebieg WZW może być ostry (trwa kilka tygodni, często ustępuje samoistnie – np. WZW typu A i E) lub przewlekły (utrzymuje się powyżej 6 miesięcy – głównie WZW typu B, C, D). Przyczyny zakażenia to kontakt z zakażoną krwią (transfuzje, zabiegi medyczne, używanie wspólnych igieł), kontakt seksualny, droga pokarmowa (HAV, HEV), zakażenie okołoporodowe. Diagnostyka opiera się na badaniach serologicznych (obecność przeciwciał i antygenów), badaniach biochemicznych (podwyższone enzymy wątrobowe), badaniach obrazowych i biopsji wątroby w podejrzanych przypadkach. Leczenie zależy od typu WZW: w WZW A i E stosuje się leczenie objawowe (odpoczynek, dieta, nawodnienie), w WZW B, C, D – leki przeciwwirusowe (interferony, analogi nukleozydowe, inhibitory proteazy). Kluczowa jest profilaktyka: szczepienia (HAV, HBV), unikanie ryzykownych zachowań, stosowanie jednorazowych igieł, bezpieczne kontakty seksualne, kontrola jakości żywności i wody. Nieleczone przewlekłe WZW prowadzi do marskości, niewydolności i raka wątroby.
