Włośnica (trichinelloza) to choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienie z rodzaju Trichinella, najczęściej Trichinella spiralis. Do zakażenia dochodzi po spożyciu surowego lub niedogotowanego mięsa (najczęściej wieprzowiny, dziczyzny) zawierającego larwy pasożyta. Włośnica występuje na całym świecie, a ogniska choroby pojawiają się głównie tam, gdzie tradycyjnie spożywa się mięso wieprzowe lub dziczyznę o nieznanym pochodzeniu. Objawy włośnicy zależą od liczby spożytych larw i fazy choroby. W fazie jelitowej (1–2 tygodnie po zakażeniu) pojawiają się bóle brzucha, nudności, biegunka, wymioty. W fazie mięśniowej (po 2–8 tygodniach) występują bóle i obrzęki mięśni, gorączka, osłabienie, bóle głowy, obrzęk powiek, wysypka, krwotoczne wybroczyny pod paznokciami, trudności w oddychaniu i połykaniu. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić powikłania sercowe (zapalenie mięśnia sercowego), neurologiczne (zapalenie mózgu, porażenia), a nawet zgon. Rozpoznanie opiera się na wywiadzie (spożycie mięsa), badaniach laboratoryjnych (eozynofilia, podwyższone enzymy mięśniowe), serologii (przeciwciała przeciw Trichinella), a w trudnych przypadkach – biopsji mięśnia. Leczenie polega na podawaniu leków przeciwpasożytniczych (albendazol, mebendazol), leków przeciwzapalnych (kortykosteroidy) oraz leczeniu objawowym. Profilaktyka polega na spożywaniu mięsa tylko z pewnych źródeł, odpowiednim gotowaniu mięsa (temperatura co najmniej 70°C), badaniu mięsa na obecność włośni przed spożyciem. Wczesne rozpoznanie i leczenie poprawiają rokowanie, ale nie zawsze zapobiegają powikłaniom.
