Zaburzenia czucia to szeroka grupa objawów neurologicznych, które mogą manifestować się jako drętwienie, mrowienie, brak czucia, przeczulica (nadwrażliwość) lub allodynia (ból wywołany bodźcem, który normalnie nie jest bolesny). Czucie w organizmie człowieka jest możliwe dzięki skomplikowanej sieci nerwów obwodowych, rdzenia kręgowego i ośrodkowego układu nerwowego. Zaburzenia mogą mieć charakter miejscowy (dotyczący jednej kończyny, fragmentu ciała) lub uogólniony. Najczęstsze przyczyny to uszkodzenia mechaniczne nerwów (np. ucisk nerwu w zespole cieśni nadgarstka, uraz kręgosłupa), neuropatie (cukrzycowa, alkoholowa, polekowa), choroby autoimmunologiczne (stwardnienie rozsiane, zespół Guillaina-Barrégo), infekcje (półpasiec, borelioza), nowotwory, a także niedobory witamin (zwłaszcza B12). Zaburzenia czucia mogą być również objawem udaru mózgu, guzów mózgu, a nawet chorób metabolicznych i endokrynologicznych. Diagnostyka obejmuje szczegółowy wywiad, badanie neurologiczne, badania obrazowe (MRI, TK), badania przewodnictwa nerwowego oraz testy laboratoryjne. Leczenie zależy od przyczyny – w przypadku ucisku nerwu konieczna może być interwencja chirurgiczna, w neuropatiach stosuje się leczenie przyczynowe i objawowe (np. leki przeciwbólowe, witaminy, rehabilitację). Ważne jest szybkie rozpoznanie i wdrożenie terapii, ponieważ nieleczone zaburzenia czucia mogą prowadzić do trwałych uszkodzeń nerwów i upośledzenia funkcji ruchowych.
