Zespół Mallory’ego-Weissa to pęknięcie błony śluzowej przełyku w okolicy wpustu żołądka, najczęściej powstałe na skutek gwałtownych wymiotów, kaszlu lub intensywnego wysiłku. Pęknięcie prowadzi do krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Główne objawy to krwiste wymioty (hematemesis), smoliste stolce, osłabienie, bladość, tachykardia i spadek ciśnienia tętniczego. Przyczyną zespołu są najczęściej przewlekłe wymioty (np. u osób nadużywających alkoholu, z bulimią, ciężarnych), ciężki kaszel, urazy jamy brzusznej, a także zabiegi endoskopowe. Rozpoznanie stawia się na podstawie gastroskopii, która pozwala uwidocznić liniowe pęknięcie śluzówki. Leczenie zależy od nasilenia krwawienia – w większości przypadków wystarcza leczenie zachowawcze (nawodnienie, leki hamujące wydzielanie żołądkowe, dieta oszczędzająca), a krwawienie ustępuje samoistnie. W cięższych przypadkach konieczne jest endoskopowe tamowanie krwawienia (koagulacja, podanie adrenaliny, klipsy hemostatyczne), a rzadko – zabieg chirurgiczny. Rokowanie jest na ogół dobre, ale nawracające wymioty mogą prowadzić do ponownych pęknięć.
