Zewnętrzny obrót płodu to procedura stosowana w celu zmiany położenia dziecka w macicy z położenia miednicowego (główka do góry) na główkowe (główka do dołu), co ułatwia poród naturalny i zmniejsza ryzyko powikłań. Zabieg wykonuje się zwykle w 36–37 tygodniu ciąży, pod kontrolą USG i monitorowania dobrostanu płodu (KTG). Lekarz delikatnie uciska i manipuluje brzuch matki, próbując obrócić dziecko przez powłoki brzuszne. Procedura jest bezpieczna, ale niesie pewne ryzyko – może wywołać przedwczesne skurcze, odklejenie łożyska, pęknięcie błon płodowych lub niedotlenienie płodu. Dlatego wykonywana jest w warunkach szpitalnych, z możliwością natychmiastowej interwencji. Nie jest wskazana u kobiet z nieprawidłowym przebiegiem ciąży, wadami macicy, małowodziem, czy wcześniejszymi cesarskimi cięciami. Po udanym obrocie konieczna jest dalsza kontrola, aby upewnić się, że dziecko utrzymało prawidłowe położenie. Zewnętrzny obrót płodu pozwala uniknąć cesarskiego cięcia i sprzyja bezpiecznemu porodowi naturalnemu.
