Żywienie pozajelitowe to metoda dostarczania składników odżywczych bezpośrednio do krwiobiegu, z pominięciem przewodu pokarmowego. Stosuje się je u pacjentów z niewydolnością jelit, po rozległych operacjach, w ciężkich chorobach nowotworowych, sepsie, oparzeniach, niedrożności przewodu pokarmowego, ciężkiej anoreksji. Skład mieszanin dobierany jest indywidualnie (białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy, mikroelementy). Żywienie pozajelitowe wymaga monitorowania stanu metabolicznego, funkcji wątroby, nerek, poziomu elektrolitów. Powikłania to zakażenia, zakrzepica, zaburzenia metaboliczne, uszkodzenie wątroby. Żywienie pozajelitowe ratuje życie, ale powinno być prowadzone przez doświadczony zespół medyczny.
