Krzysztof Szaykowski to postać, którą kojarzą wszyscy miłośnicy klasycznej motoryzacji w Polsce. To nie kierowca, nie konstruktor, ale ktoś, kto sprawił, że dźwięk i estetyka zabytkowych samochodów odzyskały dawny blask. Jego specjalizacją stała się renowacja układów wydechowych i detaliczna odbudowa komponentów samochodów zabytkowych – z taką precyzją, że jego prace były podziwiane nie tylko w kraju, ale także w Europie.
Urodzony w czasach, gdy samochód był w Polsce rzadkością, Szaykowski od młodości fascynował się dźwiękiem silników i konstrukcją układów wydechowych. Zamiast jednak zostać inżynierem w wielkiej fabryce, wybrał ścieżkę rzemieślnika-artysty, który potrafił każdemu, nawet najbardziej zniszczonemu klasykowi, przywrócić pierwotne brzmienie i charakter.
W czasach, gdy renowacja pojazdów zabytkowych dopiero raczkowała, Szaykowski był jednym z tych, którzy nadawali jej ton. Tworzył repliki oryginalnych wydechów, rekonstruował układy bazując na zdjęciach archiwalnych i katalogach technicznych, a jego warsztat stał się miejscem kultowym dla kolekcjonerów, którzy chcieli czegoś więcej niż tylko naprawy – chcieli duszy.
Styl jego pracy był absolutnie unikalny. Nie chodziło tylko o to, by część pasowała – musiała być zgodna z epoką, materiałem, krzywizną i dźwiękiem. Sam Szaykowski mówił, że wydech to nie rura, ale głos samochodu, który musi brzmieć dokładnie tak, jak kilkadziesiąt lat temu.
Dzięki jego pracy dziesiątki rzadkich aut odzyskały życie – od zabytkowych Mercedesów i Jaguarów, przez rzadkie wersje Porsche, aż po radzieckie limuzyny, które stały się atrakcją na zlotach i wystawach.
Szaykowski nie był osobą medialną. Nie zabiegał o rozgłos, nie tworzył kanałów w internecie. Ale jego nazwisko zna każdy, kto choć raz próbował odbudować klasyczne auto z zachowaniem oryginalnych brzmień.
Dla środowiska kolekcjonerów stał się gwarancją jakości, a jego wkład w polską kulturę motoryzacyjną polegał na czymś rzadkim – na przywracaniu historii do życia. Dzięki niemu wiele legend nie tylko wygląda, ale i brzmi jak dawniej. To dziedzictwo, którego nie da się zmierzyć w liczbach – można je tylko usłyszeć i poczuć, kiedy klasyczny silnik zaczyna śpiewać znowu tak, jak w dniu opuszczenia fabryki.
