Lucien Bianchi był człowiekiem o niepohamowanej pasji do wyścigów, kierowcą, który nie bał się ryzyka i któremu talent towarzyszył od najmłodszych lat. Choć jego nazwisko może dziś nie być znane szerszej publiczności, dla miłośników historii motorsportu jest ono symbolem determinacji i dramatycznego losu. Bianchi, urodzony w Mediolanie, dorastał w Belgii i tam właśnie rozpoczął swoją karierę wyścigową, podążając śladami ojca i braci, którzy również byli związani ze światem sportów motorowych.
Już od wczesnych lat pięćdziesiątych Lucien startował w rajdach i wyścigach torowych, budując swoją reputację jako szybki, niezawodny i gotowy do jazdy każdym typem samochodu. Brał udział w niemal wszystkich ważnych imprezach długodystansowych, startując dla takich marek jak Alfa Romeo, Citroën, Ferrari i Ford. Największym sukcesem jego kariery był triumf w wyścigu Le Mans, odniesiony u boku Jacky’ego Ickxa, który później także stał się legendą belgijskiego motorsportu.
Bianchi był jednym z tych zawodników, którzy potrafili przejechać cały wyścig z uśmiechem na twarzy, a jednocześnie z maksymalnym zaangażowaniem. Jego jazda była płynna, intuicyjna, lecz gdy trzeba było, potrafił walczyć bezkompromisowo. Na początku lat sześćdziesiątych trafił również do Formuły Jeden, gdzie startował w kilkunastu Grand Prix. Choć jego wyniki nie przynosiły mu sławy porównywalnej z najlepszymi, był ceniony za doświadczenie, wiedzę i solidność.
Jego życie przerwał tragiczny wypadek podczas testów przed wyścigiem Le Mans pod koniec lat sześćdziesiątych. Śmierć Bianchiego była ciosem dla belgijskiego motorsportu, a dla jego rodziny – niewyobrażalną stratą. Z czasem jego nazwisko znów pojawiło się na torach, gdy jego wnuk, Jules Bianchi, rozpoczął własną, obiecującą karierę w Formule Jeden, niestety zakończoną równie tragicznie.
Lucien Bianchi pozostaje postacią, która ucieleśnia ducha epoki – czasów, gdy ściganie było równie romantyczne, co niebezpieczne. Jego dziedzictwo to nie tylko wyniki, ale także historia człowieka, który nigdy nie odwracał się od wyzwań i który na torze czuł się jak w domu. W pamięci motorsportu pozostanie jako ten, który żył, kochał i zginął dla wyścigów.
