Marcus Grönholm był kierowcą, który potrafił rozpalić kibiców jak mało kto. Jego styl jazdy był pełen ekspresji, nieprzewidywalny i zarazem skuteczny. Dwukrotny mistrz świata, który nie tylko wygrywał, ale robił to z klasą, humorem i pasją, którą czuć było w każdym pokonanym zakręcie. Grönholm nie był idealnym żołnierzem jak Mäkinen, nie był też filozofem jak Vatanen – był artystą rajdowej sztuki, który potrafił zamienić każdy odcinek specjalny w spektakl.
Pochodził z fińskiej rodziny, gdzie sport i wytrwałość były codziennością. Jego ojciec, również kierowca rajdowy, zginął, gdy Marcus był jeszcze dzieckiem, co wywarło ogromny wpływ na jego życie i przyszłą karierę. Przez długi czas był w cieniu, próbując przebić się do elity. Nie miał łatwego wejścia do świata rajdów, ale nigdy się nie poddał. I kiedy już dostał swoją szansę w zespole Peugeota, wykorzystał ją w stu procentach.
Na przełomie wieków Grönholm eksplodował formą. W barwach Peugeota dwukrotnie zdobył tytuł mistrza świata, pokazując, że nie trzeba być perfekcjonistą, by być najlepszym – czasem wystarczy być sobą. Jego jazda była agresywna, widowiskowa, pełna ryzyka, ale podparta doświadczeniem i niesamowitym wyczuciem maszyny. Uwielbiał wyzwania i nie bał się mówić tego, co myśli – jego wypowiedzi po rajdach były równie szczere, jak jego jazda.
Grönholm stał się ikoną dla nowej generacji fanów, szczególnie tych, którzy cenili w rajdach pasję i spontaniczność. Po zakończeniu kariery wielokrotnie wracał do rajdów w roli kierowcy pokazowego, mentora czy komentatora, zawsze przyciągając uwagę tłumów. Nie musiał wygrywać, by być uwielbiany – wystarczyło, że był.
Dla wielu kibiców Marcus Grönholm pozostanie kierowcą, który przypomniał światu, że motorsport to nie tylko walka o sekundy, ale również o emocje. To dzięki niemu rajdy zyskały ludzką twarz – z uśmiechem, potknięciami, ale też z niezapomnianymi triumfami. Jego nazwisko do dziś kojarzy się z radością jazdy, której nie da się podrobić.
