Masaki Ogura to jeden z tych inżynierów, którzy zostawili swój ślad w motoryzacji nie przez sylwetki nadwozi, ale przez to, co słyszymy, gdy wciskamy pedał gazu. Uważany za mistrza akustyki silników, Ogura pracował przez dekady nad tym, by dźwięk silnika był czymś więcej niż tylko efektem ubocznym spalania paliwa. Dla niego brzmienie było tożsamością auta, sygnaturą emocji i znakiem rozpoznawczym każdej konstrukcji.
Ogura zaczynał skromnie jako inżynier NVH – dziedziny zajmującej się hałasem, wibracjami i komfortem akustycznym. Jednak szybko zyskał reputację perfekcjonisty, który nie tylko tłumił niepożądane dźwięki, ale także potrafił je modelować. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, kiedy sporty motorowe i kultura tuningu rozkwitały w Japonii, Ogura stał się nieformalnym liderem zespołów pracujących nad silnikami, których dźwięk miał podnieść ciśnienie we krwi kierowcy.
Jednym z najbardziej znanych projektów, w których uczestniczył, była akustyczna kalibracja sportowego coupé o wysokich obrotach, którego brzmienie do dziś uznawane jest za jedno z najpiękniejszych w historii japońskiej motoryzacji. Ogura nie tylko zaprojektował odpowiedni układ dolotu i wydechu, ale także eksperymentował z materiałami i rezonatorami, tworząc swoisty instrument muzyczny zamknięty pod maską samochodu.
Styl pracy Ogury był wyjątkowy – łączył inżynierię z intuicją muzyczną. Posiadał słuch absolutny i potrafił na ucho wskazać, w którym zakresie obrotów dźwięk przestaje być przyjemny. Pracował nie tylko w laboratorium, ale także podczas jazd testowych, gdzie z zapałem rejestrował każdą zmianę tonu, barwy i drgań. W erze, gdy wiele dźwięków zaczęło być generowanych cyfrowo, on wciąż wierzył w autentyzm akustyki mechanicznej.
Masaki Ogura wywarł ogromny wpływ nie tylko na seryjne samochody, ale także na całą kulturę motoryzacyjną Japonii. Dzięki niemu dźwięk silnika stał się elementem tożsamości marki, rozpoznawalnym bez patrzenia na logo. Dla fanów motoryzacji był kimś w rodzaju dźwiękowego kompozytora, którego prace nie trafiały do muzeów, lecz rozbrzmiewały na ulicach i torach całego świata.
