Massimo Tamburini to jeden z nielicznych projektantów, którzy potrafili połączyć techniczne mistrzostwo z emocjonalną siłą wizualną. Choć nie projektował samochodów, lecz motocykle, jego dzieła miały wpływ na cały świat motoryzacji, bo pokazały, że forma może podążać za prędkością z taką samą siłą jak za pięknem. Tamburini był twórcą najbardziej pożądanych i podziwianych motocykli sportowych, takich jak Ducati dziewięćset szesnaście oraz MV Agusta F cztery – maszyn, które stały się symbolem doskonałości stylistycznej i inżynieryjnej.
Urodził się we włoskiej Romanii, w regionie głęboko związanym z motoryzacją. Początkowo zajmował się instalacjami grzewczymi, ale jego prawdziwa pasja skierowała go ku motocyklom. Był samoukiem, który nie miał formalnego wykształcenia w dziedzinie projektowania, ale nadrabiał to wizją, intuicją i nieustannym dążeniem do perfekcji. Współzałożył firmę Bimota, która już w latach siedemdziesiątych zdobyła uznanie za niezwykle precyzyjnie wykonane motocykle o wyścigowym charakterze.
Przełom nastąpił, gdy rozpoczął współpracę z Ducati. Tam właśnie stworzył model dziewięćset szesnaście, który zmienił reguły gry. Motocykl był nie tylko piękny – był rewolucyjny pod względem aerodynamiki, ergonomii i zastosowanych materiałów. Tamburini nie kopiował stylu – on go tworzył. Jego projekty były rozpoznawalne z daleka, opływowe, drapieżne, ale zawsze harmonijne. Każdy detal miał swoje miejsce, a całość była jak rzeźba stworzona przez artystę, który rozumie prędkość.
Gdy przeszedł do MV Agusta, stworzył model F cztery – motocykl uznawany do dziś za jedno z najpiękniejszych dwóch kółek w historii. Tamburini pracował nad nim obsesyjnie, dopracowując każdy detal – od układu wydechowego, po formę owiewek. Jego obsesja na punkcie jakości i proporcji uczyniła go legendą jeszcze za życia. Choć był osobą skromną i unikającą rozgłosu, w branży uważano go za geniusza, którego prace są ponadczasowe.
Massimo Tamburini zmarł po długiej walce z chorobą, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które trudno przecenić. Jego motocykle nie tylko wygrywały wyścigi, ale przede wszystkim rozpalały emocje. Były synonimem pasji, rzemiosła i włoskiej sztuki użytkowej. Tamburini pokazał, że na dwóch kołach też można stworzyć coś, co zachwyca jak rzeźba i porusza jak poezja.
