Naoki Shibata nie skończył prestiżowych szkół technicznych. Nie pracował w wielkiej korporacji. A jednak jego nazwisko znane jest każdemu, kto interesuje się tuningiem, driftingiem i kulturą japońskich warsztatów. Był człowiekiem z garażu – z tej samej blacharni, w której spędzał całe noce, dłubiąc przy starym Nissanie, który później miał stać się ikoną japońskiej sceny ulicznej. Nie miał dostępu do najnowszych technologii, ale miał coś znacznie ważniejszego – wyobraźnię, zmysł mechaniczny i nieustępliwość.
Shibata zaczął od modyfikowania samochodów dla znajomych. Początkowo jego specjalnością były proste przeróbki zawieszenia, dostrajanie turbosprężarek, budowa dolotów i układów wydechowych. Ale z czasem stało się jasne, że nie był tylko mechanikiem – był wizjonerem. Potrafił zobaczyć potencjał w każdym samochodzie, nawet w najbardziej zaniedbanej konstrukcji. Dla niego każde auto miało duszę, a tuning był próbą jej wydobycia.
W latach dziewięćdziesiątych jego prace zaczęły pojawiać się na zlotach i w magazynach motoryzacyjnych. Shibata nie budował samochodów po to, by wygrywać konkursy – budował je, bo nie mógł inaczej. Każdy jego projekt był odważny, ekstremalny, ale jednocześnie funkcjonalny. Znany był z ręcznego wykonywania wielu elementów – zderzaków, skrzydeł, kolektorów dolotowych – które dla innych były zbyt pracochłonne, by się za nie zabierać. Dla niego liczyło się tylko to, czy końcowy efekt wyraża osobowość właściciela i jego wizję.
Największym uznaniem cieszył się projekt driftowego Skyline’a z napędem na tył i jednostką przekraczającą granicę tysiąca koni mechanicznych, zbudowaną w czasach, gdy takie moce w autach ulicznych były rzadkością. Samochód był nie tylko potężny, ale też doskonale wyważony i precyzyjnie dostrojony. Kierowcy, którzy testowali jego auta, zawsze podkreślali, że mimo ekstremalnych parametrów, dają się prowadzić intuicyjnie i stabilnie.
Naoki Shibata założył własny warsztat, który przez lata stał się miejscem kultowym. Nie było tam recepcji ani katalogów. Był betonowy stół, spawarka, regały z częściami i atmosfera skupienia. Z całego kraju przyjeżdżali młodzi tunerzy, żeby uczyć się od niego nie tylko techniki, ale i podejścia. Bo dla Shibaty najważniejsza była pasja – nie pieniądze, nie fejm, nie sponsorzy. Tylko to, co można stworzyć własnymi rękami.
Dziś jego auta są rozsiane po całym świecie, a styl jego pracy – surowy, rzetelny, pełen serca – inspiruje kolejne pokolenia. Naoki Shibata nie był showmanem. Był rzemieślnikiem z misją. I właśnie dlatego jego dziedzictwo nie przeminie.
