Naoto Yamada przez lata pozostawał w cieniu większych nazwisk branży motoryzacyjnej, lecz to właśnie jego ręką prowadzone były najważniejsze prace nad układami jezdnymi, które do dziś uchodzą za wzorzec równowagi i precyzji. W japońskim przemyśle motoryzacyjnym zyskał przydomek „architekta prowadzenia”, ponieważ jego zrozumienie geometrii zawieszenia, mas nieresorowanych i momentów bezwładności było czymś więcej niż tylko wiedzą inżynierską – przypominało sztukę balansowania napięć i sił.
Zaczynał w czasach, gdy japońskie samochody były postrzegane jako funkcjonalne, lecz pozbawione sportowego charakteru. Yamada nie chciał jednak tworzyć samochodów wyłącznie wygodnych. Jego ambicją było, aby każde auto, nawet to codzienne, prowadziło się jak precyzyjny instrument. Dołączył do jednego z głównych producentów na początku lat osiemdziesiątych i niemal od razu wprowadzał odważne zmiany w układach zawieszenia, kolumnach kierowniczych oraz systemach tłumienia.
Dla Yamady liczył się każdy detal – od sztywności kielichów po zachowanie gumowych tulei w ekstremalnych temperaturach. Jego zespoły testowały pojazdy w warunkach skrajnych, od północnej Skandynawii po pustynie Australii, wszystko po to, by wyeliminować nieprzewidywalność i uczynić jazdę czystą przyjemnością.
Wielokrotnie podkreślał, że najważniejsze w projektowaniu układu jezdnego jest odczucie kierowcy, a nie suche dane z hamowni czy wykresów. To dlatego jego konstrukcje były tak cenione – nie tylko spełniały wymagania bezpieczeństwa i trwałości, ale też budziły zaufanie podczas dynamicznej jazdy.
W kulturze inżynieryjnej Japonii Yamada zapisał się jako perfekcjonista, który nie godził się na kompromisy. Jego praca miała ogromny wpływ na postrzeganie japońskich aut w Europie i Stanach Zjednoczonych – już nie tylko jako niezawodnych, ale także jako dających radość z jazdy.
Do dziś wielu inżynierów zawieszenia uznaje go za mentora, a samochody przez niego opracowane uchodzą za jedne z najlepiej wyważonych w swojej klasie. Dziedzictwo Naoto Yamady to nie pompatyczne hasła, ale konkretne emocje, które kierowcy czują, wsiadając za kierownicę.
