Nobuharu Matsushita to kierowca, który uosabia nową falę japońskiego motorsportu – zawodników wychowanych na krajowych torach, lecz z ambicjami sięgającymi najwyższych szczebli wyścigowej hierarchii. Jego kariera łączy w sobie cechy tradycyjnej japońskiej drogi – lojalności wobec Hondy i cierpliwego budowania doświadczenia – z europejskim stylem rywalizacji, który przetestował w najbardziej wymagających seriach juniorskich.
Swoją wyścigową drogę rozpoczął w gokartach, gdzie wyróżniał się nie tylko tempem, ale i dojrzałością w prowadzeniu. Szybko przeszedł do japońskiej Formuły Trzy, a następnie wyjechał do Europy, by spróbować sił w serii GP2, później przekształconej w Formułę Dwa. Był jednym z niewielu kierowców z Azji, którzy zdecydowali się na ten ruch, wiedząc, że to właśnie tam toczy się rywalizacja najbliższa Formule Jeden. Reprezentując barwy zespołu ART Grand Prix, kilkukrotnie stawał na najwyższym stopniu podium, imponując szczególnie na ulicznym torze w Monako i w dynamicznych wyścigach z dużą ilością manewrów wyprzedzania.
Wspierany przez Hondę, łączył występy w Europie z obowiązkami kierowcy rozwojowego w ramach programów Formuły Jeden. Choć nie udało mu się zdobyć stałego miejsca w tej prestiżowej serii, jego osiągnięcia i wyścigowa inteligencja zostały dostrzeżone przez wielu. Po powrocie do Japonii skupił się na startach w Super GT oraz Super Formule, gdzie mógł w pełni wykorzystać swoje doświadczenie zdobyte na europejskich torach.
Styl jazdy Matsushity charakteryzuje się płynnością i strategicznym podejściem. Potrafi zachować spokój w chaotycznych sytuacjach i zaatakować wtedy, gdy rywal traci czujność. Choć nie zawsze błyszczał w kwalifikacjach, często nadrabiał pozycje podczas wyścigów, dzięki czemu zyskał opinię kierowcy walczącego do końca. Jego nazwisko cieszy się szacunkiem w japońskim środowisku wyścigowym, a fani doceniają nie tylko wyniki, ale również jego pozytywną postawę i wierność sportowym wartościom.
Dla wielu młodych zawodników w Japonii Nobuharu Matsushita stał się symbolem odwagi – pokazując, że nie trzeba bać się wyjazdu za granicę, by walczyć o najwyższe cele, nawet jeśli droga ta wiedzie przez trudności i nie zawsze kończy się spełnieniem marzenia o Formule Jeden.
